Ik heb het gedaan. Niet te geloven. Ik heb zojuist gewoon, hup, op de verzendknop gedrukt.
Nu kan ik niet meer terug.
Geen enkele gedachte belemmert me nog in mijn keuze. Ik voel me zo ontzettend vrij. Ik kan wel dansen, zingen, juichen!
Negentien jaar duurde het voordat ik de moed had om mijn ontslag in te dienen.
Wat daaraan vooraf ging
In die negentien jaar reed ik geregeld peinzend naar huis. Dan vroeg ik me af waar ik in hemelsnaam mee bezig was.
De baan in het voortgezet onderwijs bracht me heel veel mooie dingen. De jongeren die ik ontmoette kregen een speciaal plekje in mijn hart. Hetzelfde gold voor mijn lieve collega’s.
In eerste instantie probeerde ik nog veranderingen aan te brengen binnen mijn baan. Ik zocht steeds meer naar andere taken buiten het lesgeven.
Zo hielp ik jongeren die om verschillende redenen buiten de boot dreigden te vallen. Daarin kon ik beter mijn passie kwijt dan voor de klas.
Wake-upcall door stroopwafels
Toch bleek na verloop van tijd dat ik uit mijn jas was gegroeid. Ik had ruimte en vrijheid nodig. Ik wilde mijn eigen gang kunnen gaan in mijn eigen tempo en op mijn manier.
Om me heen zag ik meer mensen die zich zo voelden. Op de school waar ik werkzaam was trakteerde een collega een keer stroopwafels. Niet omdat hij jarig was, maar om te vieren dat hij aan zijn laatste maand voor zijn pensioen begon.
Dat wil ik dus niet, besefte ik toen. Daar is het leven toch echt te mooi en te kort voor. Toch bleef ik twijfelen. Hoe kon ik bijdragen aan de hypotheek als ik zou stoppen als docente? Aan de andere kant lonkte de vrijheid van een zelfstandige carrière. Geld versus geluk dus.
Stap voor stap een nieuwe weg in
Ik koos. Voor geluk.
Naast mijn onderwijsbaan startte ik een eigen therapiepraktijk. Daar bloeide ik helemaal op. Ik vond er alles waar ik naar op zoek was.
Ineens kon ik mijn eigen tijd indelen en bepalen wanneer ik werkte of een weekje rust nam. Ik kon me terugtrekken of juist samen lunchen met andere zzp’ers als ik daar zin in had.
Totdat ik merkte dat ook deze jas knelde. Het was kerstvakantie en ik zat doodmoe op de bank. Op dat moment wist ik het zeker. Het roer moest om!
En daar was die verzendknop.
Ik deed het. Ik stopte met mijn baan vol zekerheden. Ik rukte die krappe jas uit en gooide hem metersver van me vandaan.
En nu? Nu ben ik gelukkiger dan ooit.
Geld maakt slechts een beetje gelukkig
Alle argumenten die ik destijds aandroeg om maar in het onderwijs werkzaam te blijven, waren te herleiden tot één ding: geld.
In mijn praktijk ontmoet ik regelmatig mensen met een vergelijkbaar dilemma. De hypotheek moet betaald worden, er moet geld zijn voor eten en voor leuke dingen.
Ja, geld is belangrijk. Nee, geld is niet het belangrijkst.
Geluk is onbetaalbaar. Streef het na en je wordt een rijk mens.
Hoe kijk jij aan tegen geld en geluk? Laat het me weten in een reactie.
4 reacties
Prachtig weergegeven Viviane! Wat doe je dat toch goed! Ben trots op je ?
Dank je wel Manon voor je fijne compliment, heel fijn om te horen, het geeft me vertrouwen! X je oud ‘buurmeisje’.
Geld is noodzakelijk voor hypotheek verzekeringen en eigenlijk alles waar in Nederland voor betaald moet worden.
Geluk haal je niet uit geld. Hoe lang ben je blij met een nieuwe trui? Dat is vaak maar tijdelijk.. Geluk zit van binnen..fijne mensen om je heen…blij met wie je bent..blij met wat je doet..
Klopt helemaal Evelien, precies zoals ik het ook ervaar! Mooie lucht, de wind in je gezicht, vogeltjes in de tuin, samenzijn. Onbetaalbaar geluk!
Reacties zijn gesloten.