Mijn levensweg

Wist je dat het helemaal niet nodig is om een leven te leiden waarin je niet echt happy bent? Stress en vervelende emoties hebben dan de regie en je hebt nooit de rust waar je zo naar verlangt. Lees in mijn levensverhaal hoe het mij gelukt is om zelf aan het roer te staan en weer balans te vinden in het leven.

Als jonge vrouw had ik nog geen idee wat ik in hemelsnaam moest gaan doen. Waar werd ik nou echt enthousiast van? Een antwoord op die vraag kwam maar niet.

Als kind genoot ik enorm van het leven: lekker op straat spelen, lummelen, rondhangen in de natuur, samen zijn met onze hond en praten tegen koeien en paarden. Lekker gaan slapen vond ik fijn. Ik ruilde graag van kamer met mijn broer, omdat ik dan naar de sterren kon kijken door zijn dakraam. Kortom, ik maakte me nergens zorgen om.

Mijn metamorfose

Op mijn 27^e startte ik als docente aardrijkskunde voor de klas. Dat deed ik, ondanks dat ik mijn eigen schooltijd altijd als gedwongen opsluiting had ervaren.

In enkele jaren veranderde ik van een relaxte, jonge vrouw in een getrouwde, jonge moeder van 3 kinderen. Een moeder die dag en nacht zat te werken, regelmatig migraine had, niet meer kon genieten van kerst, feestjes of wat dan ook.

Mijn  conditie ging achteruit, ik had chronisch last van rugpijn en stopte uiteindelijk zelfs met mijn favoriete sport hockey. Er was niet zoveel meer over van het zorgeloze blije meisje dat ik vroeger was…

Altijd maar doorgaan

Mijn lichaam gaf me duidelijke signalen. Ik nam ze waar, maar negeerde ze en nam nog een ibuprofen. Zo ging ik gestaag door.

Ik moest niet zeuren, want ik had alles wat mijn hartje begeerde. Wat wilde ik nog meer? Op school waardeerden mijn collega’s mij om mijn enorme inzet. Ook ouders van jongeren bij wie het allemaal niet zo vanzelf ging op school wisten me te vinden. Dat gaf me een goed gevoel; ik was van betekenis en voelde me gezien.

Ik ploeterde verder, stond na een lange werkdag vaak doodmoe te koken en ging ’s avonds gestaag door met mijn werk. Mijn doorzettingsvermogen en tomeloze inzet hielpen mij niet bepaald verder.

Uiteindelijk resulteerde dit alles in een paniekaanval, net voordat ik weer een les in moest.

Huh, een paniekaanval?

Ik ben helemaal niet angstig aangelegd, dacht ik. Sterker nog, ik ben juist best stoer.

Overspannen

Deze stressvolle en ongezonde periode in mijn leven zorgde voor een crash van enkele maanden. Dat was in 2005. Op dat moment was ik 34. En ik schaamde me. Ik was toch geen watje? Jonge mensen worden toch niet overspannen?

Wel dus….

Ik bofte met mijn bedrijfsarts. Hij zei me dat ik, als ik zijn adviezen opvolgde, zo snel mogelijk weer zou herstellen. Zijn advies was dan ook: zet je werktas boven en doe even helemaal niets. Lees ook geen mail en neem echt rust. Dat klonk me als muziek in de oren.

Helaas kreeg ik verder helemaal geen begeleiding. Zodra ik maar weer een beetje kon, ging ik meteen weer aan het werk. 3 maanden later stond ik weer voor de klas. Ik leverde wat taken in die ik niet leuk vond.

Een nieuwe start

In plaats daarvan deed ik alleen nog wat ik echt leuk vond op het werk: ik ging leerlingen begeleiden. Een lang gekoesterde droom kwam uit. Bergen energie kreeg ik ervan.

Toch onderging ik een tweede crash. Ook deze duurde een maand of 3 en goede begeleiding ontbrak wederom. Ditmaal waren alleen leuke dingen me zelfs te veel geworden.

Hoe kon dat nou?

Ondertussen was ik nog een echte pleaser. Ik wilde niemand teleurstellen en ik vond het fijn als iedereen me aardig vond. Bovendien werd ik nog steeds gewaardeerd om mijn werk als leerlingbegeleider. Daar ging ik dan ook helemaal voor. ‘s Avonds werkte ik regelmatig door.

De weg naar mezelf

In die tijd startte ik met een opleiding tot contextueel leerlingbegeleider. Wat een feestje was dat. Ik ontmoette gelijkgestemden en ontdekte veel over mezelf. Zo kwam ik erachter waarom ik deed wat ik deed. Het lukte me mijn gedrag te veranderen, waardoor er eindelijk rust kwam.

Dit was het begin van een nieuw leven. Niet alleen deed ik alleen nog wat ik echt leuk vond; ik zorgde ook steeds beter voor mezelf. Dat deed ik door vaker nee te zeggen, meer rust te nemen en vaker voor mezelf te kiezen. En dat allemaal zonder schuldgevoel.

Voordat ik weer opnieuw startte met mijn baan in het onderwijs, hield ik grote schoonmaak in mijn takenpakket. Ik werkte alleen nog de uren die ik op papier voor een taak kreeg. Mijn mail las ik weer zonder hartkloppingen en duizelig te worden.

Na deze rustperiode voelde ik weer beter hoe het met me was en wanneer iets me veel energie kostte. Lesgeven aan een klas met 30 jongeren was soms veel. Maar ook een docentenkamer met lieve, betrokken mensen kostte me energie. Het ging niet altijd goed met hen en dat trok ik me aan.

Zo ontdekte ik mijn hoogsensitiviteit.

Ik had er al eens eerder over nagedacht, maar vond mezelf niet passen in het plaatje van het rustige type dat zich zo nu en dan terugtrekt. Sterker nog, ik deed juist het tegenovergestelde. In die tijd hield ik juist het gaspedaal ingedrukt. Ik had een ondernemend leven met feestjes, cursussen, een baan, een gezin en sport.

Later ontdekte ik dat hoogsensitiviteit, ook wel hooggevoeligheid genoemd, gewoon een karaktereigenschap is. En dat het zich op veel verschillende manieren kan openbaren.

Door al mijn opleidingen en trainingen op het gebied van hoogsensitiviteit, stress- en burn-out, rouwverwerking, traumaverwerking en relatietherapie kreeg ik steeds meer zicht op mezelf.

Ik zag in hoe ik deed, welke relaties ik aanging en waar mijn pleasegedrag vandaan kwam. Ook realiseerde ik me dat het gezien worden via mijn werk een bodemloze put was. Ik moest die erkenning ergens anders halen. Het was een lange weg.

Terug- en vooruitkijken

Als ik me realiseer hoeveel mooie jaren ik niet vol heb geleefd, maar alleen maar overleefde, krijg ik daar nog wel eens een verdrietig gevoel van. Het leven overkwam me meer dan dat ik er zelf de regie over had.

Tegelijkertijd prijs ik me gelukkig dat ik nu juist vanuit mijn persoonlijke ervaringen mensen extra goed kan begeleiden in hun proces. Ik weet als geen ander hoe het voelt als je stil wordt gezet. Je gaat meer voelen en je bewustwording wordt op gang gezet.

Maar de bestemming is zo mooi. Je gaat andere paden bewandelen. Paden die je eerst niet eens kon bedenken en dus ook niet kon zien. Pas als je ontdekt dat je je eigen droom kunt leven, voel je je echt vrij. Dat is de grootste rijkdom die er is en die gun ik iedereen.

Mijn passie is om anderen, zoals jou, hierbij te helpen. Jou kan heel wat jaartjes leed worden bespaard. Tevens is zo’n traject een geweldige investering in toekomstige generaties.

Welke ouder wil dat nou niet?

Zoek je zelf hulp? Kijk op mijn website voor de diverse soorten hulp die ik bied. Ook op mijn Facebookpagina of LinkedIn-pagina deel ik regelmatig waardevolle informatie.